പ്രഭാതപ്രാർഥന

ആശ്ചര്യമഗാധമീ മൗന, മീലോകത്തിങ്ക-

ലെത്രയുമേകാന്തത, കാനനങ്ങളോ മന്ദം

കുമ്പിടുന്നിതേ, ദൈവം നീരവം വയലിലൂ-

ടങ്ങനെയടിവെച്ചു നടന്നു പോകുന്നെന്നോ?

ശരിക്കും പുതുസൃഷ്ടിയെന്നു താൻ തോന്നീടുന്നു-

ണ്ടെനിക്കു, എവിടിപ്പോളാധിയും ദുരിതവും?

ഇന്നലെയെൻ വീര്യത്തെ ചോർത്തിയതെന്തോ ഇന്നു

പുലരിച്ചോപ്പിൽ ലജ്ജിക്കുന്നു ഞാനതേപ്പറ്റി.

ദു:ഖവും സുഖവും ചേർന്നുള്ളൊരീയൂഴിയിങ്കൽ

തീർഥകനാകുന്നു ഞാൻ, സന്നദ്ധൻ സസന്തോഷം

കാലമാമൊഴുക്കിന്നു കുറുകെ നീയിട്ടതാം

പാലത്തിൽ കരേറി നിൻ സന്നിധിയണയുവാൻ.

നീ തകർക്കുകെൻ തന്ത്രിവാദനം, ലോകപ്രീതി

കാത്തു ഞാനെൻ ഗീതത്തെ നിന്ദ്യമാം പൊങ്ങച്ചത്തിൻ

വേതനത്തുനു വേണ്ടി കൈവിടുന്നാകിൽ പ്രഭോ !

പിന്നെ ഞാൻ വിറ പൂണ്ടു നിന്നിടും, നിശ്ശബ്ദനായ്

നിൻ തിരുമുമ്പിൽ, കാലാതീതനായ്, നിരാമയം.