പടികൾ

ഓരോ പൂവ്വും വാടുമ്പോലെ വാർദ്ധക്യത്തി-

ന്നോരോ യുവത്വവും കീഴടങ്ങും,

ജീവിതത്തിൻ ഘട്ടമോരോന്നും വിജ്ഞാന-

പ്പൂവിടും, പിന്നെ കൊഴിഞ്ഞു വീഴും

എന്നെന്നേയ്ക്കും നില നിൽക്കാ, ഹൃദയം വേർ-

പാടിന്നു സന്നദ്ധമാക വേണം.

ഓരോ പുതു തുടക്കത്തിലും ധീരത-

യോടെ, വിലാപമില്ലാതെ, വേറെ

നൂതനമാം കൂട്ടുകെട്ടുകളിൽ സ്വയം

ചേർന്നു സമർപ്പിച്ചു കൊൾക നല്ലൂ..

ഓരോ പുതുസമാരംഭത്തിനുള്ളിലും

ഗൂഢകമനീയവശ്യത താൻ

കാണു,മതത്രേ സംരക്ഷിപ്പതു നമ്മെ,

ജീവിക്കാൻ പ്രേരകമാകുന്നതും..

ഹർഷസമേതം ഇടങ്ങളോരോന്നും പി-

ന്നിട്ടു കുതികൊണ്ടിടേണം നമ്മൾ,

സ്വന്തം നാടെന്നു കല്പിച്ചു കടിച്ചു തൂ-

ങ്ങേണ്ടതില്ലെങ്ങു, മതെന്തെന്നാകിൽ

ഹാ, ലോകചേതന ചങ്ങലിയ്ക്കിട്ടിടാ

നമ്മെ, ഞെരുക്കുകയില്ല തെല്ലും,

മെല്ലെ പടിപടിയായുയർത്തും, മറി-

ച്ചങ്ങു നാം ശീലിച്ച ചുറ്റുപാടിൽ

തന്നെയൊതുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാൽ മടിയരായ്

ഒന്നിനും പോരാത്തോരായിപ്പോവും.

മുന്നേറാൻ, യാത്ര ചെയ്വാൻ തുനിഞ്ഞാൽ പഴേ

ശീലങ്ങൾ നമ്മെ തടകയില്ല

മൃത്യുവിനാഴിക പോലുമൊരു പക്ഷേ

പുതുതാമിടങ്ങളിലേയ്ക്കു നമ്മെ

വിരവോടയച്ചേയ്ക്കാം, ജീവിതത്തിൻ വിളി

ഒരു നാളും തീരാ, മനമേ എന്നും

ധീരമിരിക്ക, വിട പറയൂ, സുഖ-

മോടെ വാണീടുക ശിഷ്ടകാലം..